در روایات مختلفى اولیاى الهى سفارش کرده اند: انسان مؤمن باید اوقاتش را سه قسمت کند:
۱- قسمتى براى عبادت و راز و نیاز با خداوند.
۲- قسمتى براى امر زندگى و رفع نیازها.
۳- قسمتى براى استفاده از لذتهاى روا و جایز و این سومى، کمک و یارى براى انجام وظیفه ها و مسؤولیت ها مى باشد.
پیشوایان معصوم دین از جمله رسول گرامى(ص) به عنوان الگوى همه ى مسلمانان، اصولاً یک انسان شاد بود. به طورى که همیشه لبخند بر لب داشت و اهل شوخى و مزاح بود. چه این که خود ایشان فرمود: انّى لأمزَحُ و لا اَقولُ الاّ حقّا همانا من از همه بیشتر شوخى مى کنم امّا جز حق چیزى نمى گویم.
البته آن حضرت در عمل هم این گونه بوده، به طورى که اگر مى دید یک نفر غمگین و افسرده است وجود مقدّس ایشان یا اهل بیت ایشان(ع) مى فرمودند: چرا غمگین و افسرده اى؟ بایک مطایبه و شوخى و شبیه طنز (نه آن طنزى که با تخریب فرد یا قوم خاصى، دیگران را بخنداند)، او را از حالت انقباض و گرفتگى دل، درمى آورند و یک انبساط خاطر و شرح صدرى در وجود او ایجاد مى کردند. لطفا به مورد زیر توجه کنید:
رسول گرام اسلام به پیرزنى فرمود: چرا این همه تلاش مى کنى؟ پیرزن ها به بهشت نمى روند و آن زن ناراحت شد و گفت: یا رسول الله! من به بهشت نمى روم؟ رسول خدا(ص) در حالى که مى خندید فرمود هیچ کس به صورت پیر وارد بهشت نمى شود، همه جوان شده و وارد بهشت مى گردند.
درباره این سایت